Parę osób, mały czas (2005)

Akcja filmu obejmuje lata 1975-1982 i ukazuje złożone relacje Mirona Białoszewskiego i Jadwigi Stańczakowej z punktu widzenia tej ostatniej. Trudno jednak powiedzieć, że jest to wyłącznie jej relacja: niewidoma kobieta oglądała bowiem i poznawała świat oczyma Mirona, czy to podczas przejażdżek z nim po mieście (co prawda, często w środku nocy, bo pisarza drażnili ludzie i światło słoneczne), czy to poprzez jego teksty opisujące rzeczywistość. Potrzebowali siebie nawzajem, mimo że nie umieli nazwać tego, co ich łączyło: przyjaźń, bliskość duchowa, platoniczne uczucie? On - nadwrażliwy egoista, kapryśny introwertyk, odsuwał od siebie wszystko, co stanowiło prozę codziennej egzystencji. Potrzebował kogoś, kto by się nim opiekował i pilnował bieżących spraw: od kupowania ubrań, sprzątania i prania, poprzez załatwianie spraw urzędowych, po przepisywanie jego tekstów, umawianie spotkań z wydawcami i czytelnikami. Ona pragnęła za wszelką cenę żyć jak ludzie widzący, być aktywna i samodzielna, czuć się potrzebna.
Po rozstaniu z wieloletnim przyjacielem, nazwanym w filmie Jackiem, Białoszewski stał się jeszcze bardziej zależny od niej i grona znajomych, sąsiadów, przyjaciół, którzy dbali o niego i jego sprawy pod dyskretne dyktando Jadwigi. On nie bardzo umiał okazywać wdzięczność, bywał wobec niej opryskliwy, ale też potrafił jak nikt inny pocieszyć ją w samotności i depresji, na którą cierpiała. Gdy Jadwiga też zapragnęła pisać, bezceremonialnie krytykował jej wiersze, powodowany doświadczeniem, ale i zawodową zazdrością. Nie chciał mieć przy sobie konkurentki, która początkowo podejmowała te same tematy, opisywała te same miejsca i osoby co on, lecz jednocześnie udzielał jej cennych wskazówek pisarskich. Gdy zdołał ją przekonać, że powinna się skupić na swych odczuciach i przeżyciach osoby niewidomej, przyniosło to korzyść im obojgu: jej wiersze zyskały na autentyzmie i oryginalności, on przestał się obawiać rywalizacji i porównań.
Nie ma w tym filmie wyraźnie zarysowanej akcji, linearnej fabuły, są za to drobne obrazki z PRL - owskiej codzienności, w której oboje żyli (kłopoty z zaopatrzeniem, problemy ze zdobyciem telefonu, biurokracja, nie najłatwiejsze warunki mieszkaniowe itp.), ale także z cowtorkowych spotkań literackich w mieszkaniu pisarza, z jego wieczorów autorskich, spacerów z Jadwigą po mieście. Film Andrzeja Barańskiego opowiada również o tym, jak ta zgrzebna rzeczywistość przekształca się w sztukę, staje się tworzywem literackim, dając dzieła najwyższej próby. [TVP]



Produkcja: 2005
Premiera: 27 kwiecień 2007

Reżyseria:


Muzyka:
opracowanie muzyczne


Obsada:
Jadwiga Stańczakowa


ojciec Jadwigi Stańczakowej

Ania Sobolewska, córka Jadwigi Stańczakowej

Tadeusz Sobolewski, zięć Jadwigi Stańczakowej

Zosia

Stacha

Julian

Zdzisław Stańczak, były mąż Jadwigi Stańczakowej

Borkowa

dama

Teresa

Ludmiła

Berbera

Ludwik

robotnik

aktor recytujący wiersz Stańczakowej

Anna, gosposia Stańczakowej

Marysia

Alina

Malina

młody poeta

głos Jacka

dyskutant

studentka

sąsiad Białoszewskiego

doktor Słodkowska

asystentka Lecha Emfazego Stefańskiego

studentka

sprzedawczyni

pracownik domu kultury

fotograf


Kicia Kocia

Roman

żona sąsiada

Justyna Sobolewska, wnuczka Jadwigi Stańczakowej

Maciek

Celina

Olgierd

żona dozorcy

Anula

dziennikarka

Gracja

Ada

Agnieszka

Monika

radiówka

dyskutantka

studentka

dozorca

sąsiadka Białoszewskiego

pani profesor Maria Janion

sąsiadka Jadwigi

urzędnik

Rębiński, dziennikarz z Brazylii


sąsiadka Białoszewskiego

Rębińska

dziewczyna

chłopak

i inni



IMDb (angielski)
Wikipedia (polski)


02.190815

(POL) polski,




























Brak komentarzy:

Prześlij komentarz